Okyanus Masalı

Hoşçakal demişti bir martı çok sevdiği o kardan beyaz bulutuna
Mutlu kal,
Yağmurların sadece çok güldüğünde gözlerinden damlasın demişti
Demişti ve gitmişti
Sessizliğin kırık pençesinde durup, sonrasında aniden yitivermişti
Ve gitmişti...

Bezgin su dolu vapurun son sesinde titreyen bir yolcuyken zaman
En çok apartmanlardan
Seni anlatan dizi dizi anlatılan romanlardan okumuştu
Kaderin ömrüne sindirdiği kalın ama boş iplerinden inen içini
Duymuştu ritmik aşk danslarının veda senfonisini

Avuç içi kadar bile değilken denizin alacasındaki nefesi
Küllerini savurduğu o hayatın
Kara kışına hakim kalan kızıl caddelerinde, hissizce
Dolaşmıştı
Aklı akıp giden masalların okyanusunda kalmıştı

Kimsenin bilmediği bir ressamın elinden çıkan yalancı kuşlar misali
Diyarını kaybetmiş, gökyüzünü kaybetmiş
Ve en çokta seni kaybetmişti

Bilememişti ki ellerinde saçlarının dolaştığı anda ki hissini
Anlayamamıştı ki kar tanelerinin hep ayrı düşüp,
Her defasında nasıl birbirlerine kenetlendiklerini
Fark edememişti ki

Soğuk parmak uçlarından defalarca sevmek akarken
Yollarında gördüğü o olumsuz dal parçalarında bile umut
Ardında bıraktığın çiçek kokulu saksılarda bir gülüş
Sebep yokken kırdığın iç çocukluğunda bir aşk aramıştı
Hiç anlamı yokken, uzaktan kırgın piyano sesinin hışırtısı
Ve sanki yokluğunun solgun rüzgarı
Yüzüne dokunmuştu
Birden soğumuştu etraf
Gidişinin ardından hep laf
Hep laf...

Yoksunluğun kelimelerle ifadesinde sahipsiz
Gözlerinde ki bitmişliğin sabaha anlatılışında kifayetsiz
Ve şiir yazarken artık hissiz kalmıştı

Oysa ki ilk an

Merhaba demişti bir ay yanına yaklaşan yıldıza
Hep parlak ol, insanları aydınlık dünyana çek ve hiç üzme demişti
Demişti ve çok sevmişti ay yıldızını
Sonsuza kadar devam edecek olan maceranın ilk serüvenine dalmışlardı
Ve saniyeler sonra yollarına devam ederek oradan uzaklaşmışlardı...

Bu akşam senden yanına kalan son şarkıyı dinleyerek uykuya dalmıştı
Sana firari aşık

/Ve masalları sevmeye devam etmişti hüzünlü
Sen bir masaldın çünkü
O seni okuyup hep üzülmüştü/

Sonra içinde hiç büyümeyen o çocuk düşüyle
Sessizce büzüşüp yokluğunun ayazıyla üşümüştü...

...


Çok üşümüştü...

04.01.12