Olduğum Gibi

hep en savunmasız zamanımda buldun beni
hep ansızın çıktın karşıma
herşeye boşverdiğim bir vakitte
saatlerce yazıpta okuyamadığım bir sayfaydın
ilk başlarda avuturum sandım kendimi ama
aslında beni anlatan bir sen vardın

çocuksu yanlarımı hatırlatırdın bana
umudumu hep vitrinlere kaldırdın
sonsuzluğunda sakladın düşlerini
yağmur olup bulutlara karıştın
haykıramadım yüzüne son kez hislerimden
ellerinden tutup seni koparamadım gönlüme
bir yanından koştum hep sevdanın
yağmuru sen ağladığın zaman tanıdım

oysa hiç üşümezdim içimden bir yalnızlık geçince
bilmezdim mevsimlerin aşk için kapıma geldiğini
bazen söylerim sandım korktum
bazen cesaretimi topladım onda da sen yoktun
korkular yağmıştı sensizliğin can evine
şarkıların aşk yanını sessiz mırıldandım
sevdiğimi sandığım saatleri doldurdu hüznüm
bir ağacın en ince dalına astım düşlerimi
yalnızlığımın içinden kalabalıklar yarattım
dün yine yokluğunla sabahladım

hep bir kanadını açtım penceremin
yüreğimi yıllardır biriken acılarımla kanattım
bazen ateş olup bir köz gibi yandım
bazense üzerine yürüdüm bir nehir gibi herşeyin
ben hiç sen yokken ağlamadım
bin parçaya böldüm avuç dolusu hüzünleri
martıların çığlıklarına kulaklarımı dört açtım
yarını yok,sonrası yok,çünküsü yok bir sevdaydı bu
aşkla kuşatılmıştı her yer
ama ben gözlerimi gözlerinde bıraktım

bir parça buz olmak istedim teninde
erimeliydim ve hissetmeliydim tüm benliğimle bedenini
bilinmeze açılan bir sandal gibi kayboldum sonsuzluğunda
ve sonra umutla baktım bir hüznün çiçeğine
ben güneşi sen gülünce tanıdım

bana seni anlatan herşeyi sevdim
tebessümüm bile değişti senin ikliminde
bambaşka bir sevdaya açtım yelkenlerim
bu sevdanın gölünde kulaç atmayı öğrendim
yağmur yağdı ben ıslandım
güneş açtı aldırmadım
ne olur sakla beni kirpiklerinde
sende saklandığımı kimseye anlatmadım
ben sevdayı sen sevince tanıdımi