Öldüm Sanmıştım

Heybeme gizlemiştim umutlarımı,
Ellerimde kan kokulu çeyizlerim,
Gelinliğimi diktirmiştim düşlerime,
Ve bir gece,
Ansızın kırmızıya boyanmıştı gece.

Öldüm sanmıştım,
Oysa yaralanmışım yüreğimden,
Kirpiklerimde çocuklardan ç-aldığım umutlarım,
Çocukları vurmuşum,
Her köşe başına cesetlerini saklamışım.
Çocuklar kanıyor avuçlarımda,
Bakın!
Gülümsüyorlar bana,
Cesetlerim leş kokmuyor,
Umutları zülüfleriyle gerdanımda,
Tükürdüm yüzlerine.

Onlar bana mucizelerini,
Bense ölümlerimi bağışladım,
Kör gecenin koynunda,
İlmekleri boyunlarına geçiriyordum.
Hepsinin avuçları arş'a değiyor,
Ve yüreğime dökülüyor dudakları.
Kanıyorlar,
Kanadıkça yıkanıyorum çırılçıplak,
Kan kırmızı'sı yokluğu,
Birde gökkuşağı yağıyor başıma.

Gelinliğim kırmızı,
Çocuklar mavi,
Ben geceyim,
Her gece koynuna üryan giren.
Bak!
Bu çocuklar senin,
Benden doğma..
Yüzünü değdirsene,
Bedenim kurak iklimlerin tadında,
Kuraklığımı giderip,
Yağmur olup,bana yağsana!


Öldüm sanmıştım,
Bilemezdim ki,
Ölüm sende başlangıç,
Dudaklarımda cennet.
Cennetsin dudaklarımda,
Hırpalarcasına yağmalasana dudaklarımı.

Ve işte,
Döndü bağrım uçurumlardan.



Ne demişti;
?'Her köşe başında çocuklar, birde kuşlar ölecek ve bu ölüm kendi cesedine tükürecek''