Ölecek Avuçlarım

sana veda mektupları yazamayacağım bağışla beni
bağışla, çünkü yerli yersiz vedalardan nefret ederim ben
içime bırakılan tüm anıların idamını isteyemem geçmişimden
bunu bekleyemezsin benden değil mi?... bağışla beni
sana veda edemem...

/tek yalanım gitmek, gidemeyeceğim/

sessiz bir serzeniş biriktireceğim dilimin ucunda
duyamayacaksın ve ağlayamayacaksın benim gibi
göz yaşlarıma dokunan ellerinle, başka birinin saçlarında
başka birinin avuçlarında arayacaksın yüreğini
unutacaksın ellerimi... ben kimdim, adım neydi...

günlere mi ayıracağım burda olmayışını, aylara mı anlatacağım
hangi yıla haykıracağım bir yaz soğuğunu; yokluğunu
bir varmış denilen masalın sonunu senin, benim, bizim yazdığımızı
herkes seni ararken içimin en derin dehlizlerinde
nasıl anlatacağım, kime anlatacağım senin bensiz sustuğunu

mevsimlere sövemeyeceğim seni benden aldıklarında bile
çünkü mutlu aşk hikayelerinde fotoğrafların vuracak beni
tokat gibi çarpacak yüreğime... özleyeceğim, bilmeyeceksin
bilmeyeceksin ki ayrılık bir uçurumdur senin kurtulduğun
bir uçurumdur, benim düşmemek için yokluğuna tutunduğum...

sen koştukça uzaklaşırken ben kıyısında bize üzüleceğim
belki üşüyeceğim
gelmeyeceksin...

beni senden başkasının avutamayacağını söylemeyeceğim onlara
insan birilerini dinlemedikçe sağır kalır kendine, biliyorum
dinleyeceğim herkesi, oysa her cümlelerinde bir kez olsun geçeceksin
ve bir kez daha hatırlayacağım seni, bin kez daha hatırlayacağımı bilerek
yazarken kanayan kalbime inat, kanatmayacağım ellerimi
unutursun diyecekler, unutmak istemeyeceğim ki...

bir selamına muhtaç umut dualarımda adını anacağım
ölecek avuçlarım

unutamayacağım...