Ölmediğime Üzülüyorum

Ne zaman bir serçenin ellerinden tutsam.
Ölüm gelir aklıma, gözyaşlarının sonunda,
Ne zaman göğsümde bir çocuk uyutsam,
Sahiplenirim o çocuğu her kimin olsa,

Şimdi gözlerimde bir karanlık perde sevda,
Şimdi dudaklarıma sürülen aşk zehir,
Şimdi kendimi yitirdiğim yollarda,
Ayaklar altında sevgiliye yazılan şiir,

Kaldır gözlerini yerden nefsini ezen çocuk,
Utanması gereken sen değilsin aşk adına,
İhaneti oyuncak sanan insanlara bir bak,
Sil gözyaşlarını, onlar ait değildir sana,

Kalmış gibiyim nedensiz iki dağın arasında,
Biri her nefesimde içimde durur,
Kalmış gibiyim iki insan arasında arafta.
Diğeri elimi her uzatışımda ızdırabım olur,

Kimseler bilmez ölümü ne çok sevdiğimi,
Öykümsü kadınlarımdan daha çok sevdim ben,
Herkes kaçardı köşe bucak öcü gibi,
Hâlbuki yoktu başka gerçek dost ölümden,

Gülümsüyorum nasibimin cefakârına,
Beni seven kadın güçlü olmalı öncelikle,
Şükrü bilmeli, sabrı bilmeli, menfaatsiz sevmeli,
Ezmemeli yaratılanı yalan dünya içinde,

Çok önemi yok artık alınan yolların,
Eskisi gibi değil artık adımlarım yavaşladı,
Ben bu dünyada tadını çıkardım yalnızlığın,
Tatlı niyetine üstüne sevdanın ayazı kaldı.

Çok düşünmemeli aslında dünya üstüne,
İşte geldim yalnız, işte gidiyorum.
Gözpınarlarım kurudu kara gözlerimde,
Yaşadığım her saniye ölmediğime üzülüyorum.