Ölmüş Zaman, Yaşayan Artemis

Başlamadan biter
İdanın eteğinde gün.
Günler geçer hatıralar sürgün.

Adın bir taşta yazar,
Taş yatar boylu boyunca..

Gönülsüz akşamlar olunca,
Yanar mabedinde mum.
Işığı, sırrı bilinmez bir mefhum,
Hırpalar ellere teslim zihnimizi...
Bir ellerden emanet mutluluk,
Bir Hürremden gelen soyluluk yakar,
Elimizi....
Dilimizi...
Herşeyimizi.....

Odur asil, odur asaletin sahibi.
Biz ki sefaletin titrek sesi.

Odur uğruna ağıtlar yakılan.
Odur ismi taşlara yazılan.
Bu taşlar ki hüznünle kırılan,
Bu taşlar ki, bu taşlar...
Neyse boşver....

Örülmüş duvarlarında,
Ağlayanın yok...
Yok şarabımıza tat katan bir halin,
Sesin bile yokluktur..
Kulaklarımızı fethetmişken mabeyn...

Bir mitos olmuşken aşk dilimizde..
Seni ararız olsakta hevessiz....
Bir duman, bir ışık ve sis..
Esrarına sır versede...
Seni ararız olsakta hevessiz...

Dokunmak imkansız ruh haline...
Ne denir ki senin bu haline...
Sen ki biraz korkak, biraz hevessiz...
Bekaret avcısı son Artemis...

Ateş yanacak bir ömür boyunca,
Kuş uçacak kanadı olunca,
Aklımızda adın olunca,
Dilimizden düşen sözler olacak...
Adın o taşlarda yazacak...
Yatacak taşlar boylu boyunca
O taşlar ki o taşlar,
Neyse boşver...