Ölü Düşler Sokağında Bıraktın Beni

Ruhumun kendini sokaklara atışıyla başladı yılgınlığım,
Dünyalarımı bir kasım günüde gözlerine bırakıp,
Kekeme şiirlere saklandım!
Her dizem sende takılı kalırken,
Ben her tekrarı senden gidercesine ağrılı yaşadım..
Oysa giden sendin!
Ben senin gibi sevgiyi hiçe sayamadım!

Mavili düşlerini haziranda yüreğime bırakıp,
Kış ortası ayazları görmezden gelen bir edayla,
İçimin maviliğini söküp almaya çabaladın.

Ölü düşler sokağında ölgün nefeslere tutsak bıraktın!
Ne zamanı varsaydın,
Ne durağan kaldın!
Hep bir çerçeveden bakışlara mecbur bıraktın...

Yar deyişlerimi azımsayan kimlik olmayı
Ömrünün vazgeçilmezi saydın.
Ben senin uyku mahmuru sesinle huzuru tanımlarken,
Sen bana karanlığı bahşeden sessizliği bıraktın!
Ne mucizelerime kulak astın,
Ne yaralanan düşlerimi umursadın...
Toplayıp neşeli hülyalarımı,
Beni dipsiz kuyuların bekçisi yaptın...

Kalp ağrısıyla dolu şiirlerim,
Öylece gelip geçti gözlerinden.
Haddini hududunu hiç bilmeyen sızılarda,
Beni bir başıma bıraktın!

Hep bana küstü yaz gecesi sesinle yürüyen saatler,
En nihayetinde o çok sevdiğim sesini alıp,
Ruhuma ağzı bozuk sesler bıraktın!
Hakaret üstüne hakaret!
Bilmem ki bu çıldırtan seslere ben ne yaptım?
Sonra tanıdık seslerde teselli aradım,
Ama duyduğum her tınıda seni biraz daha özleten
Laf kalabalıklarında kaldım.
Çoğaldı ayraçlarım,
Gece mavisi gülüşlerini uzaklarda bıraktığımdan beri.

Şimdi ölü düşler sokağında durakları gam olan adreslerin ismiyim!
Ruhumu hırpalayan bir ezgidir sessizliğim!

9 Nisan 2010