Ölü Kuşlar

düşümden düşen bin parça
süpür can kırıklarını it görmez kervanlara

usulca yum
radyo düğmeleri düşerken raflardan, gözlerini
uşşak hüzünlere

git
git artık
boyuna posuna aldırmaz hayalin
kar düşmeden zeytinliğe, ufku kör eden mekanlara

dar gelir bu tabut büyüklüğünde mabet zamana
tek kişilik mumlar üflerken adak pervazlarına
bir buğday tanesi kadar sessizliğim
aç güvercin ölüleri sayıyorum
işaret parmağımda bir sürü çentik

nefesimi tutuyor karbon monoksit sokaklar
şafağı isli saçaklar düşürüyor düşlerin arasına
şakaklarımdan yaşlanıyorum sevgili

avurtlarımda yıllanmış şiirler
hokka bitiriyor
parmağımda karanlık ibadetim

kıblesi şaşkın
secdelere çarpıyor başım

kanım damlıyor
kan desenli seccadeye

unutuyorum
küskün tanrı kelamını
dualarımı çaldığından beri aç ölü kuşlar ...