Ölü Mavi Düelloları

Ayaklarını talihin hangi yönüne uzattığı
belgisiz bir yolun
kül rengi yanaklarından süzülüyorum gözyaşı misali
bir adım ileri, bir ömür geri
Hayatın terleyen şubat avuçlarında yalnızlık
beni
düş kurmanın sıcak kürkünden koruyan bir şemsiye gibi tıpkı
Anımsayamıyorum
Mutluluk ıslak mıydı?

Fotoğraf karelerinde donarak ölen umutlar
İntihar fikrinin yoğun dumanı
Kahrın taş ocaklarında ebedi işçiliğim
Şimdi benden geriye yalnızca ruhsuz bir beden kaldı
Çocukken gözlerinin ışıltısına baktığım
gece
sükûnetin müjdeleyicisi bir karanlık değil artık
üzerine ceset torbası giydirilen bir zavallının suratı

Kendini bilmez, serkeş bir uçurtma oldum
annemin ellerinden kayıp giden
Kimi zaman ağzı hastane koridorları gibi kokan
erkeklerin
beyaz önlüklerini bakire kanına bularken buldum kendimi
Hiçbiri
Aşkı iyileştirebileceği ahdini etmeden
seviyorlardı bedenimi

Kimi zaman dört duvarın düellosunda pişmanlığın ağır yükünü
keşhaneyle bir tutup
içime çekerken buldum kendimi
Topraklarını tenime kadar genişletmiş bebek mezarlığı
ve astarı kopmuş kalbim dışında
Beni suçüstü yakalayacak kimsem yoktu

Isırıklarla ağızdan kanarca akan nar gibi taze şiirler
yaratma heyecanı yitti
mürekkebimin
Bir ölü yazıyorum sanki daha çok
dostlarımın katil suratından aldığım esinle
Bir kadın öldürüyorum ben
şiir yazarken çıkmaz sokaklarında
fonetiğin