Ölü Mevsim

Bir ölü mevsim kaplamış ruhu
Ne cemre düşüyor bir yerlere
Ne kardelenler başkaldırıyor ayaza

Buz kesmiş toprak, buz kesmiş yürekler
Sırtını dönmüş rüzgâr
Solgun, kuru dallara asılmış dilekler

Beklemek sürünüyor tozlu yollarda
Gelmek yok mu gelmek
Hâlâ en uzaklarda

Bin bir emekle kurduğum bahçede
Güller solgun, çiçeklerin boynu bükük
Bülbüllerde hep eski tarihli nağmeler

Alıştım renksizliğine her şeyin
Tadı arıyorum günlerime gecelerime
Masalların büyüsüne hasretim

Neden zor gelir sensizlik
Düşüncelerimde alışamamak yapışık
Neden mevsimim kış

Bu yürek hangi büyücünün düşmanı
Hangi kötü büyülere kurban saatler
Bahçe soluk ben mahzun

Hem seni hem kendimi kaybettim
Kelebekler uçuşunda sürekli sessizlik
Bütün yokuşlarda sensizlik inişlerde bensizlik...