Ölü Toprağın Çocuklarına

Küçük kitabı okumuştu dinsiz
Rastgele bir öfkeydi ütopya
Toprak, güneşe doymadığı vakitler çıldırmakta
Vakit, sonradan ağlayınca...

Ölü toprağın çocuklarına yol yaptım
Ruhumu avuçlarında yağmaladım...

Söz ver hayat
Küçük kitabı okuyan dinsizden öç
Ve rastgele bir öfkeyle gülümse
Vaat ettiğin haklar gibi
Süresiz cümlelerde yıka tanrının varlığını
Sonra ağla benim gibi...

Ölü toprağın çocuklarına sarıldım
Dinsiz bir kurşunla hayatı onlara sattım.

Ziyafet ve izafet ordusu
Kan çanağına şehri doldurdu, ağladı gök
Ağladı resimdeki ısa
İkonsa eğer marifet
Bir tutam şiirle yansın
Gazzedeki hürriyet...

Ölü toprağın çocuklarına ağladım
Dilimi duaya, vicdanımı yahova'ya bıraktım...

Zarafet çıldırmaksa ülkede
Bir itin çakala göz kırpmasıdır afiyet
Lakin vesselam
Uluysa gökten düşen talihsiz zembil
Çığlıklarıma emanettir, iman kuşu ebabil...

Ve ölü toprağın çocuklarına doydum
Yüreğimi parçalayıp esmer avuçlarına koydum...

Garp, bu ne cezadır hey hat
Ne körsün ne sağır ne de imansız
Düşerse o topraklara kurşunuyla kitapsız
Çocuklar benim olsun
Ruhumu ateşleyen mabedimin...

Ey ölü toprağın toprak rengi çocukları
Onları da zehirleyecektir onların karanlıkları
Kim demiş vardır, şerefsizin tanrıları
Sizler imana dikilmiş ağacın, üvey yaprakları
Ya sabır...
Ya sabır...