Ölüler Kalbime Kalbime Gömülüyor
-Savaşa karşı aşka ve politikaya sığınan şiir-
Ölüler kalbime kalbime sıkışıyor
Kalbim ha patladı ha patlayacak
Sabrım ha taştı ha taşacak
Dilden ve dinden çıkıyorum böyle zamanlarda…
Yoksul zaman…/ yoksul gece
Tek göz…/ eğreti…/ yaşlı…/ alçak damlı yoksul bir ev
Evin damında büyük bayrak…
Küçük adam/ küçük kadın/ küçük çocuk
Büyük acı…büyük gözyaşı…
Devlet erkanının yüzünde sahte, yapmacık ve de üzgün
Binbir surat -çok pahalı ve çok profesyonel- bir maske
Kürsülerde hamaset…
İçinde mayınlar patlayan suskun baba
Acısını içinde ateşleyen yoksul anne
Ve dallara takılan uçurtmalar gibi
Bir resmin gözlerine takılıp kalan -ince- dal gibi bir çocuk…
Ateşe benzinle koşan fırsatcı- mukaddesatçı
Haşmetli-devletlü büyüklerimiz
Ve daha bi sürü bi sürü yalancı-dolancı Bakanlar-Başbakanlar…
Haber yorumcuları…
ölüler kalbime… kalbime gömülüyor
Dilden ve dinden çıkıyorum böyle zamanlarda…
Yaşadığımız şu güzelim dünyada
“fıtratında var” deyip deyip…/ ölümleri kutsayıp kutsayıp
-Kendilerine,çocuklarına ve zenginlere değil de-
Vatan-millet aşkına ölmeyi ve öldürmeyi
Ve içimizdeki ateşi gözyaşlarımızla söndürmeyi
Neden? Neden? Neden?
Hep yoksullara yakıştırıyor
Şu dünyanın kahrolası bütün burjuva devletleri???
Neden? Neden? Neden?
Savaşa inat seviyorum…seviyorsun…sevişiyoruz ;
Bir tankın -bir öpüşte- kırdığımız bütün dişleri
Ve bombalanmış bir şehrin yıkılan molozları üzerinde; aşkla…
