Ölüler Konuşmaz Ama Dinler

Avuçlarımdaki yarım intihar
Kalbime kaç kez saplamış bıçağı
Hiç uğruna doğup ölmeyi bekliyor!

Yemin edebilirim sayın okur
Yalnızlık bir nevi kimliksiz olmakmış
Farkındaysan eksildik
Tam olamadık be eski dost.


Saymadım,
Sayamadım yaşamak fiilini...


Yetmedi ki yara bantlı parmaklar
Hala kanıyor
Yaralarını gizliyor
Bir ateş ki intikam ateşiyle beyni kemiriyor
Tutkuların göz bebeklerini oyuyor.


Susmayı her zaman üstün mü görmüştük konuşmaktan.
Oysa haberi olmadan saplanmış acılar!


Gözü kırpınca kör bıçaklar
Ne zaman canımızı acıtmayı bırakacaklar
Açlıktan son nefesini veren midemiz
İçine attıklarını duyumsamış da
İşlenen faili meçhul ölümdü tek.


Mevzu açlık değil,bilirsin işte.
Ölüler konuşmaz
Ama dinler...


Tanrım çığlık atıyorum duyuramıyorum
İntiharı giyince küfürden sonra
Haykırışlar hala bekliyor
Öfkem dinse ya dışındakine.


Düşüncelerim hep mi zifıri,
Ya bedenimde bıraktığı iç sesi
Beyaz hayaller kurdursa ya gözlerime
Son defa kurulsa gönül telime!