Ölüler Konuşur Aşk Dinler

yalan hayatın önsözünden çalınmış gibi bakıyordunuz
parlaklığı seyrelmiş yüzünüzde
törpülenmiş acıların can damarı
oluk oluk sitemlere yol alıyordu
bilmem hatırlar mısınız
bir vakitler sararmış güzelliğinizi resmeden bu adamı

/halâ güzel...ve o kadar da soğuk/

tüm öpüşlerin merhametten sayıldığı günleri dizmiştiniz
dudak kenarınızda biriktikçe içlenmiş acıya
ruhu titreyen yapraktan ilham almış boynunuzda büyüyordu
nedamet duygunuz
bilmem hiç düşündünüz mü
bir vakitler kelimelerinizle biten bu adamı

/affet beni...dediği günü hatırlıyor mu acaba/

sözünüzden önce gövdeye inerdi boşluğunuz
gözden önce kalbe indiği gibi hayat
dudak kenarına teyellemiştiniz her tebessümü
tüttürülen ayrılığın acısını savurur gibiydi
suskunuz
bilmem hiç duydunuz mu
bir vakitler sesinizle kaderini değiştiren bu adamı

/susardın,konuşurdum...kelimelerin olmak için/

ederi peşin ödenmiş kuldunuz
kaderin eşiğinde durdukça
gölgem doğardı kederinize
sarıldıkça hasret kendine
ağlardı kollarınız
bilmem şimdi özlüyor musunuz
bir vakitler beklediğini bildiğiniz bu adamı

/en sevdiğim çiçekler...yapraklarında kokun var/

kalbimin büyük yüküydü yorgun aşk'ınız
düşerken kendi yarattığınız boşluğa
boğuluyordu kurgum doğuyordu gerçeğiniz
koynumda ki fermana ölümüne
bin kere daha yazılarak
bilmem hiç sevdiniz mi
bir vakitler sizi ölümüne seven bu adamı

/bir gün bu mezarda da ağlayacaksın...bekliyorum/



alicengizoyunu
(...ve ruhu bedeninden daha çok yaşamışlar içindir aşk, şu ölümlü dünyada...)