Ölülerin Şarkısı

ey sevgili
çok kere iç içe geçmiş cümlelerle yazdım seni
her vakit karşımda konuşur gibi
kar fırtınasında bile
ilkbahar kışın sarmalı
başımın tacı tanrıdan lütuftu
kaderimin fırlattığı yeri unutmuşcasına
ömre bedel hayalim
her papatya saçlarımın busesi
''ışığın renkleri'' derdim gözlerimi sızlatan göz pınarına
aşk bu mu sevgilim
duyulan her ıstırabın gönüllü kölesi ...





şimdi esareti anlatamayacak kadar devrik cümlelerim
hani sevmelerin ağırlığı var ya
susuyorum
masmavi Ege yuttu sözlerimi
şimdi dolana-dolana geliyor dağların sisi
durmaksızın hıçkırık
ve ağrıma gidiyor kendiliğinden gelen renk tonu
sanki her renk seni saklayan karanlık
ve sanki her yerde mevsimsiz yaprak döken ağaç
ağaçta saz
aşk bu mu sevgilim
kalbimin ortasında müzik kutusu
boğazımda düğümleniyor her şarkı
ölülerin şarkısı
kim bilir yüceler yücesini kaç kez gözden geçirdim ki
kilometrelerce uzağımda olsan dahi güldürdüm yüzümü
ters düz olan halimi gül hatmi misali açtırdım ya
acıya tokluğu unutup ''sırası değil'' diyemedim
her seferinde
''çocukluğun al senin''
dedin
ne diyordum
senle sevdim kabullenmeyi
isyanı
birden bire sessizliği
ve birde hiçliği
bu mudur yar
aşk yeşilini döken solgun ağaç
ağaçta saz
sazda balçık...