Ölüm
kolum kanadım kırılmış ya Rab
nerdeyim ne haldeyim
gözümü açacak derman kalmamış
son bir gayretle açıyorum yinede
becerebiliyorum
........???
bir hastane odası olsa gerek kuvvetle ihtimal
tek başımayım
belliki tablo vahim
belkide son nefesler...
kapıdan yavrularımın sesleri
ama ağlama sesleri geliyor
ne ola ki
ağıtları bana mı ki
gözlerini açmanın
ne kadar kuvvet gerektirdiğini anlıyorum o an
bırakıyorum kendimi gözlerimi
ve göz yaşlarımı
ama ağlamakta güç istermiş öğreniyorum
son nefeste dahi öğrenmeye devam ediyorum
onuda adamakıllı beceremiyorum
sadece bir iki damla hepsi o
merak ettiğim ölüm anı bumuydu yoksa
son nefesteki güçsüzlükmüydü o
kimsenin kimseye
faydasının olmadığını öğrenmekmiydi
hayatın kıymetini anlamakmıydı
nefes almayı becermenin
bir savaş olduğunu görmekmiydi
kendimi ölümden korkar bilirdim
yıllar yılı yanılmışım
ölümde sıradanmış
korku yok
korkmaya mecalin yok
ahhh yavrularım ağlamayın
inanın acım büyük değil
sizleri bırakıp giitmek ağır basıyor
değilse gerisi önemli değil
can yoldaşım sen de sus gayri
siz beni göremesenizde
ben göreceğim diye bir avuntu var yüreğimde
içimde bir özlem
hemde daha koyulmadan yola
çayıma sigarama
bahçemdeki ağaçlara
kitaplarıma mutfağıma
ama özlemin ne olduğunu
o anki kadar tadamamışım meğer
çocukluğum okula başlayışım
babamı kaybedişim
ikizlerimin dünyaya gelişi
bölük pörçük ama
çok net şekilde karşımda
hafızamın ne güçlü olduğunu da o an anlıyorum
sonra bir keşkeler yumağı
kalbimde düğümleniyor
ahhh o keşkeler
sudan sebepler yüzünden
hayatı zehretttiğim günler geceler
hatırlıyorum da
iş güç stresten kendime yandığım seneler
hayatı erteleyişlerim
önümde
sonsuz hayat var bildiğim
...
beynim öyle çalışıyor ki
düşüncelerden müsade istiyorum artık
hey hat..
yine kendime
hemde son nefesimde bile
söz geçiremiyorum
en ağır da gelen bana
özleyeceğim
doyamadığım
kokusuna hasret kalmaktan korktuğum
yavrularım
üstünüzü kim örtecek
sütünüzü kim verecek
kim sizi ben gibi sevecek
en çok da gidişim sizi üzecek diye gitmek istemiyorum
...
uyku bastırıyor birden
öyle derin
hemde öyle ki
....................
hey hat.. yine kendime hemde son nefesimde bile söz geçiremiyorum en ağır da gelen bana özleyeceğim doyamadığım kokusuna hasret kalmaktan korktuğum yavrularım üstünüzü kim örtecek sütünüzü kim verecek kim sizi ben gibi sevecek en çok da gidişim sizi üzecek diye gitmek istemiyorum ... uyku bastırıyor birden öyle derin hemde öyle ki
😙👍Şiirlerinizde hayata bakışınızı kendime yakın hissettim Günay Hanım!
Hele bu şiirinize bayıldım gerçekten. Ölümün kendisi değil de arkada bırakacaklarım hep düşündürür beni. Kimseyi, hele sevdiklerimi üzmek istemeyişimdendir ölümden korkuşum.
Bu şiiri kendime aldım ve gidiyorum. Sayfanızda kocaman bir tebrik bırakarak... 😙👍👍👍👍👍👍👍👍 👑👑👑👑👑👑
Sevgiler ve selamlar...
coşmuşsunuz yine👑kutlarım günay hanım
Çok güzel ve akıcı bir anlatımınızdan dolayı tebrik ediyorum😭😭
ahhh yavrularım ağlamayın inanın acım büyük değil sizleri bırakıp giitmek ağır basıyor.
Hayattaki en büyük korkumu yazmışsın sevgili dost.Olsun ama,sevindim. Neden mi ?Benim gibi yavrularını bırakıp gitmekten korktuğunu itiraf eden bir insan varmış meğer. Şiirin sonlarına doğru, ölüme beş kala neler hissedeceğimizi de yazmışsın.Bayağı üzüldüm okurken, ama gerçekler hep tatlı olmuyor işte.
Duygu tavan yapmış, okuyunca rahatladım.Bitirince de yorumu yazıp, hayata yeniden gelmiş gibi yaşamaya karar verdim.
Bir hastane odasına düşmeden önce yaşamanın tadını öğrettin bu vesile ile.
Teşekkür ediyor ve kutluyorum, cesur yüreğini sevgili dostum.
😥😥😥 ne yaptın şairem ya😥😥😥............ bu gece iflah olunmaz artık😥😥😥😥😥😥