Ölüm Bile

Gece yine başladı.
Düşünceler yorgun... Umutların tükendiği bir zamanda bir yıldız daha kaydı .
Bir sigara dumanı için ciğerler secdeye yatmış durumdaydı.
Nerelerde olduğunu bilemez ki insan bir garip korku kaplar ansızın.
Bir yere ait olma duygusundan yoksun artık.
Sahipsiz bir it misali,barınak yok yer yok...
Öncesi yok artık.
Geriye dönüş bileti aradım. Belki pişmanlık diyebileceğim utanç paylarım olabilir.
Ama geç kalmışlık abidesini unutamam.
Yorgun gözlerin arkasında bir ışık ararken bu yalnızlığımla, bazı hazımsızlıklar çekiyorum. Huzursuzluk boğma derecesinde ...
Nefes alıp vermek gibi oldu.
Sanırım alışmak çok güç.
Uykumda aradığım huzuru da kaybettim onun yüzünden.
İnsansı bakışlarımdan yoksun, çocuksu gülümsemem eskide kalmış durumda.
Uyumamak için elimden geleni yapıyorum.
Yine sabah oluyor. Kalp atışlarım hızlandı artık.
Su içmeliyim.
Ölüm sancısı başladı yine.
Zamanı anlayabilmek çok güç.
Herkes hayat hakkında felsefe yaparken, kimse ne oldum demiyor.
Sanırım ben de felsefe yapıyorum şu an
.Tembel olmak ne güzel her şey hazır .
Ölüm bile...