Ölüm Bile Sana Gelişti Nasılsa

Gitme demeliydin bana,
sımsıkı ellerimi sarmalıydı ellerin inadına
Sana mahkumdu cümlelerim,
bütün hecelerim yitik paramparça.
Bir notanın suskun ezgisindesin,
hangi boşluğa takılsa gözlerim,
her karesinde yine sana sürgün,
yine yenik sevdana
Son kez gözlerimde kalmalıydın sevgili,
her iç çekişimde sensizlik takılıyor boğazıma...

Dinmiyor içimdeki yara,
oysa ben yine ertesindeyim sevdanın.
Yüreğim puslu bir sonbaharı haykırıyor,
hangi buluta el sallasam, seni düşürüyor avuçlarıma.
Hangi yağmura dokunsam seni üşütüyor ellerim,
kayboluşumun enkazı var kalabalığımda.
Tümcelerimi ayın aydınlık yüzüne gizledim,
tüm hüzünlerimi yükledim gece adlı yolculuğa.
Bir yanı hep eksik güneşimin, üşüyorum,
fırtınası dinmiyor hislerimin anlasana...

Beni gözlerinde sakla,
ayyuka çıkarım tebessümünde belki.
Gün olur şiirlerin yaktığı yerden tutunurum sana,
asarım firari sözcükleri bir bir yanağına.
Kimbilir belkide bir kenti boğarım gözyaşlarımda,
söylenmemiş mısralar dökülür dilimden,
usulca sevdanın rengine bürünür düşlerim,
aşk ki çıkmaz bir leke gibi yapışır lugatıma.
içimdeki sevgini rahat bırak sevgili,
yapma,beni şair yanımdan vurma insafsızca...

Sakın yıkıldım sanma
küllerimden doğarım bir sonbahar rüzgarında.
Gösterime girmeyen acılarım var benim,
suskunluğum bile nobel ödüllüdür aslında.
her sabah kahkahalarım yansır hayatın yamacına,
her gece intihar teşebbüsündedir hislerim hala.
bedenim hep burda gözükür ama ruhum daima yarda,
çok iyi rol yaparım mesela.
Ölüm bile sana gelişti nasılsa,
olmuyor sevgili, sensiz ölemiyorum bağışla...