Ölüm Dediğin Yalnızlıkmış

Dün
Adresi kayıp mektuplar geliyordu
Uzak şehirlerden
İnsansızdı sokaklar
Şehir üşüyordu

Yalancı bir bahar sabahına uyanmıştı adam
Açıp penceresini kuş seslerini kucakladı
Gülümseyip yüzüne dokunan güneşe
Olmayan yaprakların yeşilini okşadı
Mutluydu

Bitmişti suskunluğun saltanatı
Dost gülüşlü mısralar sokuluyordu
Sol yanına
Akşamdan kalma hüzünler gitmiş
Sarhoş şarkılar susmuştu

Oysa
Daha yeni dinmişti yağmurlar
Sağ yanındaki yara tazeydi henüz
Ağrıları vardı yarına ait
Biliyordu

Biliyordu aslında her şeyi
Sadece bir rüyaydı gördüğü
Uyandı
Durup bir duvar kenarında
Saatlerce seyretti
Önünden geçip giden insanları
Akşam oluyordu

Sonra
Anlamsız kelimeler döküldü
Dudaklarının arasından
Lisanı kayıp bir türküye sakladı
İçindeki umutları
Gecenin ortasına doğru yürüdü
Sonrası yoktu
Sustu