Ölüm -senfonisi

gözlerine ayaz hüzün düşüyordu
soluk yüzüne ay ışığı yansıyordu
mor dudaklarının soğukluğunda
utangaç bir tebessüm gülüyordu

tarifsiz bir acı ile dolu bakışlarım
suskun sarhoşluğumun nedeniydi
deniz renginde olmalıydı gözleri
palazlanan karanlığın gizeminde

anlamsızlık içinde ıssız bir mezar
gecenin kuytu gizlisine saklanmış
bir kaç nefes içinde sönen yıldız ve
ölümsüzler arasında yaşayan ölümlü...




Suskun//