Ölüm Ve Gündoğumu

Etraf hiç bu kadar kararmamıştı daha önce
Gözlerimdeki ışık söndü, gitti
Ucu karanlık sonsuzluğa uzanan
Direndikçe kesen
Küf ve kan kokusuna boğulmuş soğuk zincirler
Hiç olmadığı kadar
Yormuştu omuzlarımı...
Beni dizlerimin üstünde durmaya zorlayan
Alçak bir tavan
Beynimin üzerinde inmeye hazır
Bekliyordu;
Duvarlar;
Ölümden bile ölüydü
Zemheri soğuğundan yapışmıştı ciğerlerim
Hava bile
Hareketsiz duruyordu.
Tüm güzelliklerin kokusunu duyabilirdim
Küçük bir parça memleket ayazında bile
Olsaydı şimdi...
Hayalimde canlandırdığım,
Küçük bir ışık huzmesine sığdırdığım
Koskocaman bir dünya
Ölüyordu.
Anlatamasam da herkes
Adın gibi biliyordu
Nefes aldığımdan beri
Bu ufuklar
Bana;
Dar geliyordu...