Ölüme Az Kalıyorum

Bir yildiz agliyor hep gök mavimde
Birzamanlar Umutlari avuclamis avuclarim simdi bos
Ve ellerim sana tuzak oluyor
Sisenin dibini görmeden birakmayan sarhoslar gibi
Hasretin dibine vuruyorum
Bogazimda dügümler
Sensizlikte boguluyorum

İcimi kemiren zehirleri cikarip atmisim bir kenara
Terk etmistim adimi, varligimi bilen herkezi
yanlizlikla basim belada simdide
Yanliz gördüya gelir bende kalir acilariyla..
Oysa düslememistim hayati böyle
Hayelini kurmamistim yüzüme tokat gibi vurulan gerceklerin
Düsler ve hayeller birgün elbet gerceklesir diye ögretmisti ögretmenim siz onlari hic kaybetmeyin...
Sanirim yanilmis ...
Ben hep kostum onlarin pesinden
İzlerini kaybettiren onlar be ögretmenim...

İstanbul gelir aklima
Karla karisik yagmurun yagdigi aksamlar
Ve ardindan kirlenmis sokaklar
Yagmuru ayiklayip kardan
Sevdamizi yikadigim anlar
Oysa Pacalarima kadar pismanliklara batmisim simdi
Yön sadece gidis
Geriye dönüs bileti yok
Cikmazlardayim
Ve istanbulun karli yagmuru gibi yagmaktayim...

Bir istanbulun karli yagmurlarini hatirliyorum
Birde giderken yüzündeki islakligi
Sen gittikten sonra iyilestiremedi kimse kirik kanatlarimi
Merhem bulunamadi yüregimdeki yaraya
Sensiz gecen her gün biraz daha azaliyorum
Ölüme az kaliyorum...