Ölüme Beş Değil Bir Nefes Kala

lık bir sessizlik, soğuk bir hüzün
kaplamıştı evin her bir yanını
umulmaz bir akşam, beklenmez bir gün
çalmıştı azrail hayat kapımı



buğulu gözlerle alırken onu
ruhumun en derin karanlığına
meğer çatıvermiş ömrümün sonu
kanmışım dünyanın bir anlığına



son nefes zamanım kalmışken bana
akıyor önümden eski hayaller
her karesindeki ayrı yalana
bakıpta ağlıyor yaşaran gözler



yorulan kalbimin usulca sesi
yansıtıp duruyor hatalarımı
ölüm meleğinin keskin nefesi
aksediyor bir bir günahlarımı



bir mumun sönüşün anımsatıyor
ruhumun bedenden çıktığı o an
yaşanan derdime deva olmuyor
dost diye bildiğim, düşmanım zaman



ölüme beş değil bir nefes kala
son bir sen çınlıyor kulaklarımda
akrebe varırken koşar adımla
yelkovan ağlıyor her bakışımda