Ölümle Toprak Arasında Ki Adamlar

'' Maden işçilerine ''

Toprak kokuyor siyah adamlar
Elleri nasır tutmuş babalar

Yerin on kat altında
Nefes alıyor siyah elmaslar

Üstlerinde tepiniyor
Yüksek ökçeli
Boyalı bebekler

ölmeden tabuta giriyor
Diri cesetler

Ölüm kokuyor kundakta ki melekler
Bir bez, bir süt için
Toprakla ölüm arasında
Araf da kalıyor bedenler

Ölümün soğuk nefesini
Öpüyor demir kalpler

Karanlık in den çıkıyor
Cesur yürekler
Ellerinde siyah elmas
Sunuyor ceket yüzlere


Eve gidiyor siyah kefende
İki melek karşısında
Bir öpücük konduruyor alınlarına
Sonra ellerini açıyor Tanrıya

Güneş doğuyor tepeye
Onlar gidiyor
Yıldızsız, karanlık geceye

Ve sonra
Bir patlama

Taze mezar açılıyor
Diri cesetlerin üzerine
Yok oluyor karanlık adamlar
Ve ölüm kokuyor kundakta ki bebekler...