Ölümlerin En Güzeli

Bir sevda masalı gibi yasamak vardı seni
Ve yetiştirdiğim düş çiçeklerim olurdun
Bazen de yüreğimde taşıdığım kelebek mavisi
Gözlerinde kaybolduğum zaman deniz olurdum
Bir çocuk oluverirdim saçlarını okşarken
Ve başımı omuzlarına dayarken bir dağ olurdun
Dokunduğum ellerin çıkarırdı beni derinliklerimden
Rüyamda sayıklarken ismini hiç korkan terim olmadı
Başucumda resmine bakarak yudumluyorum sevgini
Ve sen yokken bulaşıkları hiç yıkamadım
Açmadım perdeleri güneş girmedi sensizliğe
Yanımda yokken hiç yatağımda yatmadım
Sıcak bedenim soğukluğuna alışamadı
Ve düşündükçe seni alıp götürür beni hayallerin
Ve kollarımda seni hissetmişim üstüme attığım gece
Bir şiir gibi yaşamışım hayatımda ki noksanlığı
Bir şarki çalar bana rüzgârın hazin sesi
Ben ne sensizlikler yazdım mısralarıma
Bir sıla hasreti bir ana özlemi bilmeden
Bilmişim yağmur gözlü yârimin
Sancısını çeken bir varoş çocuğu
Hayatimi yazmaya baslarken
Katmamıştım sevgi olasıklarını
Ve bestelerken notaları isminin
Geçeği bir şarki bir sözcük düşünmemiştim
Simdi yeniden başlıyorum sensiz yasamaya
Sensiz hayati yazmak sensizliği yazmak
Aynada ki yüzüme bakmak gibi ama
Sensizliği yasamak ölümlerin en güzeli