Ölümsüzleşmezdin

nefret
kızartmasaydı gökyüzünü
ki gebeyken kuş ölümlerine

ve
yağarken nohut tanesi büyüklüğünde
haziran göbeğine
yağmur

kızarmasaydı gözleri
akşamın

böyle büyük olmazdı
sancısı



mutedil eylemler çekerdi içine
yıldız kenarlarında
soluk

dayayıp ağzını kuru musluğa
su içer gibi

böyle mavileşmezdi
belki de

belki ölüm
kursağına yapışmazdı
zulmün

her karanlıktan
bir aydınlık doğmazdı o zaman

son ışık çıkarken gökyüzüne
ölümsüzleşmezdin
sen çocuk...