Ölümümden Önce 2

Bu bayram belki son bayram olacak kutlayacağım
Yalnızlığımla anılarım gözyaşı dökecek durumlarına
insanların ürettiği zehirlerle öldürdüğüm böcekler vicdanımda soru
bir de üç-beş yılan var bilerek öldürdüğüm
birkaç da küfrüm var kuru iftiracılara
pis bir tükürük gibi alınlarına yapıştırdığım
bayram sabahı tövbe edeceğim de bilmem bunların tövbesi olur mu

yaşamak ölüme giden bir yol olduğunun bilincinde oldum hep
rüzgarların ağaç dallarında çıkarttığı uğultuları düşünmüşümdür günlerce
içimde hep direnişin sesi şiirleşti
direnişlerin kırılgan olmayışının kanıtıydı sanki rüzgarların susması
ağaçların dimdik duruşlarında gördüm başarısını savaşımların
yaşamak ölüme giden bir yol olsa da sevmem ölüme akan gözyaşını
ben hep bir mücadele oldum
toprağıma, ulusuma olan sevdamda
belki bundandır sevmemem ölüm yasını

bu bayram benim belki son bayramım olur
yine yalnızım
yine kalbim çarpıntılar içinde derken telefon çaldı
bayramımı kutladı eski eşim Mariya
sen bu dünyada hiç yalnız olmadın dercesine
beni yalnızlık düşüncelerimde utandırdı

bu bayram belki benim son bayramım olur
benim yaşlılığım kimsenin umurunda değil
herkes kendi derdinde
kendi çıkarları peşinde
oğluma söyledim akrabalarım kırkımda öğrensinler ölümümü
bir de 'çevizdere' de bir ağcın altına kazsınlar gömüdümü

sakın bunca yalnız mı bu adam diye düşünmeyin
her hafta bir hanım gelir evimi temizler
çamaşırımı ütüler
kahve önüne gelen balıkçıdan aldığım balıkları hemen bir genç temizler
ve pişirir istediğim şekilde
ben hep insanlarla yaşadım
insanlara yaşamaktayım
hep bölüşmek istedim
bölüşmek istedim acılarını

bu bayram belki son bayramım olur
belki...