Ölümüme Dair...

Er yada geç..
Günü geldiğinde..
Ya bir hastahane odasında,
Ya uyurken sessiz sakin derin uykumda,
Yada çırpına çırpına.
Bu yürek duracak..
Feryat fiğan yükselsede hanemde
Şen şakrak az birazda muzip ya..
Hocanın EL FATİHA sına kadar,
Kimseler inanmayacak ölümüme.
Bir dostum gidipte kahveye..
Duydunuzmu be diyecek..
İki okeyle el yapamayınca Niyazi..
Kızgın kızgın belliydi be kardeşim diyecek,
Sonra söylediğine pişman..
Rahmet okuyacak ardımdan...
Döner ekmek dürümünü yerken kahveci Recep..
Üzülmüş görünüp yine tıkınacak...
Ayda bir iki kez uğradığım,
Her alış verişimde kredi kartımı makinadan geçen,
Her seferinde kimlik soran
Ne kasiyer kız
Nede tanımadığm patronu
Ölümümün farkına bile varmıyacak...
Mahallemden bir kaç mahalle komşum,
Bir o kadarda eş dost,
Üzgün vede ağlamaklı olsalarda.
Ölenle ölünmüyor deyip
Acele acale gömecekler.
Tahtaya yazılı adım dikilmeden baş ucuma
Herkesler dönecek kendi dünyalarına.
O akşam hüzün ve göz yaşı olurken hanemde.
Mezar kazıcılarının evinde pür neşe olmasada.
Belki iyi bir yemek kaynayacak tencerelerinde.
Ölümüm bir onlara yarayacak...