Ölümün Al Rengi Gözümün Şevki

Sen ben s/andım
kuş gibi uçardım dağlarında sen vurulurken
ben ardında ölürüm diye sevmiştim

o dağ yamaçlarında seni arardım
yaralı bir kuş görür gibi gözyaşımı tutamazdım
ben sevda sanmıştım renkli rüyalara
oysa iki adım yokken biten umutların durağında

ve ben ayrılığın renginde umuda sevdalanmıştım
bu kadar kederin hikmeti ayan varken
sonrası gri bulutlar ardında doğacak güneşin sancısı
ölüm gibi al rengine hasret s/aldım yollarına

sen hep umutsuzluğu sevdirme
ben zaten kadare beş çekmişken
sen hala demlerin safasında kol gezerdin

gelmezsen gelme b/aşka sevdayı aramişca gezinirken
ruhunla yaşamişliği kar bildiğin o güzel hülya seslerin
durmuşken dost sandığın herkesi kardeş dost saydığın
ve
dalgacıların ahına bilendin her sefer uyanışımda

yoksa bu dünya yok oluşa içimdeki hüzünlere kalırsan
sevinçlerin darda kalıyorsa uç uçacaksan yüreğim sularına
uçarken gülüşlerine doymayan gözlerim

küsmesin yolun sonu aydınlık ve zorlu yollar
bilirim sensizliğin yok oluşuma kayıtsa
dağlarımda sen türküsü çalınır arşı ayan

gelirsin diye
yüzün bana ayan doğan güneş gibi
dağılır tüm benliğim sarhoş olur gözlerim
gittiğin her yerde
ela gözlerine düşer ışıldayan aydınlığın

bu devri alemi seyreleyen içimde kalan sen yaşanır
dil yarası göktaşları yağar başım ağrılı gönlüm yaralı
yüreğimin sızısı başlar sensizlığın kor gezerse

yağmurlar yağmazsa
bu tarla susuz kalır çimlenmez aşkı yeminlerin

güzel ejderha gönlüm seni tanır
hep seni görür gönüle düşen acıların
ve seni büyütür gecelerim

büyük bir ada içine toplanan güneşlerin
deniz ortasında doyulmaz sevdalara yeminli
beni büyüleyen emin gülüşlerini özlerken
seni bağrımda taşırım gecelerim

sensizliğin ölümün al rengi gibi özlerim gözündeki şevkin...!

05*10*13*Karataş*