Ömür Sadağında Yalnızlık

-"susuşların birbirine eklendiği" mevsimdir güz
uzak izleri yağmurla eşiğimize düşüren-


avuçlarımda sarışın gün
kalbim
kimliksiz ve bilinci yitik bir kent
yurtsuz serçe gözlerim
sesime değiyor sisli mevsimde titreşimi hüzünlerin


evsiz barksız kuş sürüsü dönüyor tepemde
sığınıyor saçağıma ıslanan turna
soluğu kısa ve uzaklarda...


zaman acıyı dantel gibi işliyor yüzüme
gri sözcükler pelesenk dilimde
irkiliyorum ıssızlığı bölen çan çiçeği sesiyle
ömür sadağına yalnızlık dizerken
yokluğuna uzanıyor gölgem


uzun sağanaklar penceremde
methiyeler diziyorum kaderime!
sonsuz ateşi çağırıyor sesim hazin saatlerde
aşkın retorik armonisi kaybolurken
hayatın gelgitlerinde üşüyor gözbebeklerim


inceldiği yerden kopuyor suzişli hikayem
aşk nüvesini el yordamıyla ararken
anlıyorum ki hayat acılarla sınarmış bizi


neden
sözcükler dilimde çırpınırken
seni değil de
en çok yağmuru özlüyorum şimdi!