Ömür Şiirimin Bozuk Şivesi

sanki hüzün Eylül´dü de gözlerin
sararmış yüzümde
savruluyordu hala
detone bir günah buklesi gibi buselerin

tınısı yitik takvim yaprağını
yırtarken yüreğime demirli
son cümlesi yüklemsiz
öznesi kayıp hayat
bizsizliğe
son noktayı koymayı da unutmuşum
bağışlama beni

yokluğunca soluksuz
acımsı bir öpüş tadı sanki
kırışık, kirli zamansızlığa mahkum
sivrilmiş ölüm uçlarına düşürdüğüm sensizlik

kafiyesini sona bıraktığım
bir yavuklu yüzünde
kirli esmere çalıyor mut
çoğul feryadlar örüyor düşlerime
hazan sancısı

eğriliyor düşlerimin ıslak duvarları
düşüme düşerken
umuda kuşku söz kırıkları
hazan susuşlu
bir yüreğin alfabesini öğretiyorum
sabrımın başkaldıran eşkiyalığına

hani ne diyeceğini bilemeyip
bakmadan ardına
asmıştan ya vedayı korkakça
sebebsiz gidişinin
yüzümde patlayan yankısına
işte o korkunun üzerine
yüzünü dök şimdi
ateşe tutulan kızıl dolunay
kıskansın ben gibi
saçlarında ki kızıl alevi

kirpiklerine hazan örüyorum
yaprak yaprak
bütün ihtimalleri öldürüp
dinamitlenmiş
paramparça bir duygunun
kanayan yarasıyım şimdi
yüreğimin ikindisine
aksanı bozuk akşamlar devriliken
boyumu aşan şiirler döküyorum ardından

yükleyip kağıttan gemilere
bütün yürek sözlüğümü
doğaçlayıp bütün hayallerimin lisanını
ömür şiirimin bozuk şivesiyle
zemheriyi emziyorum şimdi Eylül´e

30.09.2015 03:14 Detmold