Ömür Tablosu
dinlen biraz artık dediler
hiç durasım yok
duymuyordum kimseyi
işte oldu ömrün sonu
kendim değildim
hayat boyu
karanlık ve yalnızlık vardı
üşümüş günlere
siyah örtülere sarıldık
kentin iğrenç tuzakları
kamçısı
cümbüşü
pişmanlığı
acısı
aralıksız dağlar gibi
geçit vermezdi mutluluklara
yorgun insanlardık
sonunda
ver elini son nefes
ömür basamaklarından
geçti yıllar
gülüyor gibi onca hüzünler
birden çekip gittiler
ne çok birikmişler
her gün ölen güneş
tatlı bir veda ile
kefenlenir yakamozlara
her akşam bir tablo
hüzünlü renklerden.
17.02.2024
Oysa zaman nasıl da geçiyor değil mi.her gün bir başka tondan koşarken hayata hüzünlü bir anda tıkanıyoruz.Tebrikler