Oniki Güvercin

ağlamak hangi şaire bu kadar yakışırdı
bu İstanbul sabahlarında
yüreğinin Dicle'si Fırat'a kan akarken/

I
bu şehrin evlerinde hüzünle büyüyen çocuklar var
annelerinin kır saçlarına bağlı elleri ile
ışıkları yarım
geceden sabaha ertelenen düş bozumu uykularına
kırk adımlık ölüm karışmış halde

II
içine kapanık ayaz seviyor parmak uçlarımın
sayrısında düğümlenen şiirlerin sesini
bir el bekliyor gözbebeklerimin içindeki
kendine kırgın bozlak türküleri

III
babasından kalma eski ceketin kopan düğmelerini
mürekkepli ellerinin içine mahpus eden şair
denize biriktiriyor gözyaşlarını
yasaklı kitaplar gibi

IV
yalnızlığına terk teknelerin arasına hayallerini sığdıran
şarapçı
şarabına
yüreğini yasladığı gün olur yaz sinemalarına
yar gelir rüzgarını katık yapıyor

V
aynı sahil kenarında ayakkabı boyayan
baba ile oğlun göz göze gelmeleri
düşüyor ve üşüyor
bir kuşun gökyüzüne uçmak için yaptığı akşam hazırlığına

VI
bir kadın Emirgan'da çıkartıyor
günah çıkarır gibi tövbe eder gibi
siyah beyaz fotoğrafların içinde kalan
çocukluğunu
hayallerine sürmek için

VII
bir adam sudaki kanayan yüzünü seviyor
ölüme hazırlar gibi
göğsüne çizdiği eylülün
solgunluğunda

VIII
çarşı izninde annesine telefon açan askerin
şehit haberi düşüyor
esrik sevdaların sessiz konutu
Sultan Ahmet'in taştan bahçesine

IX
Yeşilçam'ın sokağında
siyah beyaz Yadigar Ejder yürüyor
dudağında
?'Seher vakti bu yerlerde kimler ağlamış
Çimenlerde gözyaşı var''

X
Beyoğlu'ndan Çiçek Pasajı'na
yaşamı bilinmeyen
adamlar yürüyor
yakalarında ölen şairin
fotokopi ile çoğaltılmış
yaşamaya ve sevmeye kusurlu bakışı

XI
fabrika işçileri
arkadaşlarının düğünlerine geliyor
alınlarında bir baharın ilk güneşi kadar
sıcak ter
sofrada ekmek yanında saklı hüzünler

XII
bir şair tek kişilik intihar odasından
güvercinlerin ayağına bağlıyor aşk çürüğü
mektubu
avuçlarıma konsun yüzün