Önüme Çıkıp Durma

...
Ki sen ,
Ağlamalarım kadar
Ve gitmek için düştüğüm yollarım kadar kaldın içimde
..

Kendimi kilitlediğim odamda kalmıştı tüm sessizliğim
Ve öyle bir çırpındı ki haykırışlarım sensizliğe
Bir sabah bütün yalancı akşamlarımın peşine düşmüştü hayallerim

Çocukların inandığı bütün yalanlar kadar gerçekti yalnızlık dediğin
Öyle ki hayat kadar acımasızdı insanın içinde bıraktıkları
Ve aslında ölüm de dahildi tüm yalnızlıklara

Gitmiştim
Yoktum
Kayıptım
Kendimden bile gizlediğim bir uçurum kenarındaydım
Yalnızdım

Gitmelerin ortasındaydım , bir karanlığın içinde
Kalbim helalleşirken bedenimle , musalla taşı başında
Ve toplamışken her şeyini hayatın içinde
Öyle bir yemin etmişti ki dilim dönmemeye
Kahrın yalnızlığıyla kalmıştım bir başıma
..

Ve şimdi sen,
Her şeyimi alıp giden bir akşamın buğusu
Ve şimdi sen,
Bir sabaha yalnızlıkla ulaşma acısının en koyusu
Ben ki , elimde bir kırık kalp
Çekip giderken kendi halime
- içimde kalan bir yanınla -
Önüme çıkıp durma..
Dayanamam..Ölürüm..