Orenda

dilim kuruyor
damağımda hüzün karışmış kekremsi bir tat
yurtlardan geçiyorum seğirtken
ve diken diken dirilen bir ızdırap büyüyor
lâ tahzen derken düştüğüm şirk uykularımı bölerken
bir çocuk büyüyor daraldıkça dünyası
daraldıkça dünyası güdümlü bir ferahlık buluyor damarlarında
alnı bir ülkeye kurulmuş üsler gibi çöküyor apansızın dünyaya
ve akıl ansızın patlayan bir deprem gibi ilahi
cinnet ve hikmet arasında soluklanmış bir çizgi

hayır anlamıyorum!
çatık kaşlarımı bir silah
daralan göğsümü bir sığınak
yıkılan düşlerimi bir dayanak bilip
doğrulup gidiyorum !

bana kokulu kelimeler gerek
devirmek için zulmü doğuran korkaklığı
menekşe gibi bahar kokan kelimeler
kelimeler
gebe bırakmak için zihinleri aydınlığa

bunu söylüyorum.
defalarca usanmadan titremeden dilim
insan , ya yanılmışsa ?

geceyi dimdik ayakta tutanlar
ve şerhi kâbil olmayan yalnızlığı bulanlar
değilse kim
kim uzanıp dokunacak lambaya
oda aydınlanacak
ve iblisler ayrılacak nassın siliüetlerinden
kul euzu bi rabbin nas denilince patlayan riya
göğüslerin semavi unutkanlığından sıyrılacak

yazılı muskalara ve insana dair
birşeyler kıpırdadı ilanlar hazır
yüzlerde binlerce yıllık bir terane
aynalar birer mabet gibi dikilirken yıkıldı insan
onu kurtar orenda
onu kendinden kurtar
zincirlerden mahpeslerden sanrılarından
geniş ülkelerin ferahlığında boğulan uğultulardan

geceye bir el dokunur , koz hayat .