Orman Doğanın Kalbinin Attığı Yerdir

Irmaklar dökülür köprünün altından
Kırlangıçlar konmuş ağacın dallarına
Cennet gibidir yaşayana huzur verir
Mis kokan çiçeklerin büyüsü sarmış

Etrafta hiçbir şey görünmez olur
Sisle kaplanmış dağların etekleri
Çiğ damlıyor yaprakların üzerine
Issız seher vakti serçeler ötüverir

İçinde adım adım yürüyorum
Dört bir yanım ağaçla çevrili
Güneşin ışıltısını emen toprak
Kurudukça bekler yağmurunu

Ufuktan yükselen gri bulutlar
Asumanı kaplar, güneş kaybolur
Yağmurla yıkar birden ağaçları
Şimşek ışıkları yanıp sönerken

Hayvanlar yağmurdan saklanır
Bulutlar gökkuşağını getirirken
Rengarenk semayı parıldatır
Uyanır doğa güneşle yeniden

Nefes aldığımız hava, suyunu içtiğimiz ırmak
Bereketi avuçladığımız toprak
Bütün nimetleri önümüze serer
Doğanın kalbinin attığı yerse 'Orman'