Ormanin Ruhu

Ilık bir sonbahar akşamında,
Sararmış yapraklar usulca düşerken dallarından,
Şeytan çalarken ıslığını ağaçlar arasında,
Sımsıcak bir kalp, açtı dünyaya kapılarını.

Henüz ağaçlar kaplanmamışken yosunlarla,
Değmemişken mantarlara ay ışığı.
Saklılarda kalmış ezgiler oradan oraya,
Düşerdi çiğ gibi, bitki örtüsü üstüne.

Yazık ki, göremedin ay ışığını,
Kör etmişti çünkü güneş gözlerini.
Yazık ki, duyamadın saklıların ezgilerini,
Sağırlaştırmıştı çünkü şeytan ıslığıyla kulaklarını.

Mühürlemişsin her zaman kalbini olmazlara,
Görmemeyi dilemişsin, ay ışığında görmektense.
Şeytanın ıslığını seçmişsin, sağır olmak uğruna,
Hapsetmişsin ruhunu, ormandan öte bedenine.

Sımsıcak kalbi, bir başına bırakmışsın,
Yok olup gideceğini sanmışsın senden uzakta.
Oysa, ormanın ruhu sahiplendi bir gün onu,
Orman yapmak için senden çok sonra.

Ya şu an beğeniyle baktığın bir orman,
Ya da, tepelerde bir ulu çınar.
Bir sarmaşık dahi olsa toprak üstünde,
Artık onda senin verebileceğin sevgiden,
Çok daha fazlası var.