Ötanazi

dudaklarımda cam kırığı
kana bulanır
nakaratında öpüştüğümüz şarkı

ilk gün trenine yetişemeyecek kadar yorgun
son gece trenini yakalayamayacak kadar bıkkın
origamiden şiirler

arabaların uzunlarında
asfalta düşen karanfiller

kentimin kendince
mum kokusu

denizden denize halılar üzerinde
aşk dokusu

birbirine benzemeyen insanları
birbirinden ayıran
ünlem işareti

göğü delebilen kırlangıçlar dahil
bilirler ki
yolculuk yolun tahrip gücünü ölçmek üzerine kuruludur

sunu

repliğimi unuttuğum son sahne

-doğaçlama-

tifodan, dizanteriden ölmeyeceğiz biz çocuklar
ruhumuzda yükselen gayriyaşamak binalar ve
gidememek vuracak bizi