Otobiyografik Serzenişler

Sessiz ama ciğerden haykırılan

Harfleri yarım kelimeler

Cennete bırakılan sevaplar

Gözlerinin en derinlerinde yer bulmak isteyen

Boynu bükük çocuklar

"İnsan içine çıkacak merhametim kalmadı

Yüreğinde yarım kişilik yer ayır".

Oysaki şekerimiz doğmadan elimizden alınmış

Alenen,

Emeklemeden koşmak, konuşmadan isyan etmek öğretilmiş

Bedbaht,

Derler, gülerler eserlerine

Kazaya ve kadere olan inancıma ant olsun ki,

Bu kader değil.

"Öldün mü , diye sorarken azrail

- Hayır ölmedim, hala onun kokusunu duyabiliyorum"

Hayat bu ya

Hep merhabaların sonuna eklenen veda mendili oldum

Karamsarlık benim tercihim değildi

Tezatlık da burda

Güneş benim üzerime hiç doğmadı

Gökkuşağını göremedim mesela.

"Onu anlat biraz diye sorarken sevmediklerim

- Onu anlatmaya başlarsam nefesim yetmez".

Yılların yarım kalmışlıgı, gelmeyen baharlar, karanlıklar

Zifiri bulutlar, zemheri yalnızlık,

Neşteri tam ortasından vuracak

Kalp atışları yerin yedi kat dibinden duyulacak

Merhaba , nasılsın diyecek

Duyduğum vakit hiçbirşeyim yok

Issızım, sen misin o ?

Sen isen üç gün üst üste sev beni kafi.

Bu kader değil,

Tesadüf değil

Tevafuk ya da armağandın bana.

Yaran yarama merhem olur bilmezsin

Tozu pası siler atar kulaklarımdan sesin

Bu memleket, bu varoşlar,

Gitmeyişlerim, ölemeyişlerim

Senden mi , tevafuk mu armağan mı.

İliklerime kadar sevme

Kirpiklerime kadar sevsen kafi

Gökyüzü, bırak orda kalsın.

Ve

Dördüncü günün sabahına uyanırken gelsin azrail

- Bu dünyaya bu kadar güzellik kafi, ahirette devam edeceğiz.