Otobüs...

Hayat denen bu otobüsün
arka beşlisinde geldik bu güne.
Kaptan nereye dediyse
o yöne gittik delice.
Durmadan muavin değişti, hizmet eden
Bir o yana, bir bu yana
nereye bile demeden
girdik patika yollara.
Kimi zaman mola verdik,
hasta yatağında,
kimi zaman keyf çattık kahkahalarla.
Demir olan işin peşinde
mıknatıs olmak istedik her zaman.
Zor şeyleri görünce
oraya buraya kaçtık durmadan.
Ekmek aslanın ağzında deyip
konuştuk hiç susmadan.
Aslanı yıkmayı akıl edemeyip
dem vurduk hep laflardan.
Zayıfı ezmekten haz aldık
güçlüyüz dedik utanmadan.
Garibin elindeki nafakayı kaptık
kaptık ekmeği çocuğun ağzından.
Ezdik karıncaları, küçük müçük demeden
Aldattık insanları, haklı maklı demeden.

Dünya bizim dedik, sanki sahibi yok gibi
Kaptanı hiç düşünmedik nasılsa gidiyorduk.
Muavinler kimi zaman dost
kimi zaman düşman gibi kanımıza giriyordu
sevgili, dost biliyorduk.
Canını alıyordu, dalından kopartıp
bize sunduğu çiçeklerin...

İşte böyle...
Hayat bir otobüs
bizse arka beşlide yolcu.
Kimi zaman mola, kimi zaman yol.
Akraba, dost, düşman
yar, o, şu, bu...
Aynı otobüste ağlayıp gülen bizler
yarın değiştireceğiz vasıtaları.
Artık otobüs falan da olmayacak
Bir kaç tahtadan ibaret bir vasıta
tekerleklere ise, dost düşman dolacak.
Gideceksin,
nereye gittiğini bile bilmeden.
Ben neydim,
ne oldum diyemeden...