Otuzlu Yaşlarım

Kendini tanımaya başlarsın,

Otuzlu yaşlarda.

Yolu yarılamış gibi gelir oysa ki yeni başlarsın.

Umutların kitap satırlarından değil yaşamın ta kendisinden bi haber olursun.

Sevmeğe,ömüre ömür katanı ararsın,

Mevsimin en sert rüzgarlarına aldırış etmeden sımsıkı tutarsın ellerinden yalnızlığın.

Her yürüyüşte onun yüzünü görmeye alışırsın,

Sabah saatlerini geceye vefalı sayar uyuya kalırsın.

Sigaraya değil,rakıya başlarsın bu saatlerde...

Belki bir şiir yazarsın kimsesizliğin kimsesine,

Kıraathanenin demli çayında iki nasihat çınlar kulaklarında,

Alt geçitlerde  duvar yazılarına takılırsın gönülden,

Telefon numaralarına,kısa mesajlarına indirim kuponları gelir ha bire..

Kimse sormaz sana kaç yaşındasın,kimle yaşarsın,kimi seversin,kimi ararsın,kimden kaçarsın..

Yaş otuza bastıkça dişlerin sızlar yalnızlıktan.

Kendini tanırsın bir gecede,kendini kaybeder,kazanırsın..

Her sabah uyanıp,her gece duaya sarılırsın işsiz kimliklerle..

Kim seni sever,kim sana bakar..

Bahar gelmeden gözlerinin altında morluklar geçmez,

Saçlar,sakallar beyaza dökülür kir gibi..

Kim sana şiirler yazar bilinmez..

Ey otuzlu yaşlarım,hangi çıkmazdayım..

Hangi yokuştayım nefes nefese..

Hani hayallerim,şiirlerim,sevgilerim,dostlarım,yarınlarım...

Yoruldum,deri montun içinde bir ben değil yaralı bir yanım..

Ey otuzlu yaşlarım...

Buradayım.. 

Bir yudum toprak kokusunda,

Yağmurun duasında,

Yalnızım şunun şurasında..