Öyküm

Akisler geçiyor gözümden bir bir,
Film şeridi gibi akıyor avuçlarımdan zaman:
Kalbine dokunmak kadar huzurlu ,
Sesine yaklaşmak kadar sabırlı çocukluğumun
Ve sessiz gürültüler içinde,
Dingin olmak kadar,
ortasındayım hayatın,
öykümün özü:
'özün öyküsü' ...


Öğretmeden tam anlayamazsın ya hani:
Ölmeden yaşayamazsın belki de.
Binlerce kez ölüp dirilmeden,
Doğamazsın cesaret çöllerine
Bir serap gibi akamazsın hayatın içine.
Acıdan bağırtmadan,
geçmez kalbin acısı
Ve katılmadan gülmezsen,
Bitiremezsin gülmeyi.

Affetmezsen tüm hatalarını,
Sevemezsin kendini

Büyüdüm diyebilmen için tüm küçüklüklerini görmelisin,
Yetişkin olmak için,
Hayata yetişmeye çalışmaktan,
vazgeçmelisin,
"su yolunu bulur',
diyebilmelisin.

Köklerine tutunmalısın mutlu olabilmek için,
Öğrendiklerini ailene öğretmelisin
Savaşmalısın kötülükle,
Yılmadan,
Vazgeçmeden,
Yola devam etmelisin.

Ve insan olabilmek için ,
'adam gibi sevmeyi',
bilmelisin...