Öyle Bir Konuşmadım ki

Öyle bir konuşmadım ki
Dilimde kesik yara
Bir ayna ve
Odalar

Hatta
Öyle bir dokunmadım ki
Mor akşamlarımıza dalgasını vuran gül dalı
Bir şiirle benzerimi üşümesin



Uyanmaz dediğimiz boşlukları soluyan şehrin başına dikilen ışıklar elini tuttuğunda bulutun
Güneşle aramıza bir şey değdi
Kabında zonklayan çiçek/
Çiçeğe durduğunda ağaç



Çiseliğinde söz suskunu kanat eğildikçe çatılara
Bir damla umut avuçlarda
Yürüyoruz
Göğsümüzde yolculuğu çığlıkların
Uğuldayarak büyüyen çocuk sesi ve
kokusu kökünde toprağın



Açılmış kuyulardan bakıyorum
Yok ağlamayacak uykular bir şehrin kulesinde
Ki,
Ruhun teriyle ezberlediğimiz gülümsemeler
Sokaklardan geçen rüzgar

Artık bütün örtüler beyaz
Ölüme daha çok var

...