Öyle Yoktun

sen susardın, tüm ışıkları kesilirdi şehrin bileğinden
kana bulanırdı söylenecek tüm sözler, karanlığın ortasında
şarap kırmızısında cinnetler geçirirdim
fikrim biraz loş kalırdı yokluğuna
alışmak denilince..

senden bir ses olmak isterdim
sensizliği ispatlamak adına
yoksa kimse inanmıyordu yokluğuna.
küfür gibi dolamıştım dilime seninle yaşadıklarımızı
anlatmaya kalkıştığımda susturulmazdım da üstelik
öyle heyecanlı anıyordum ismini, kimse kıyamıyordu sus demeye
ben anlatıyordum, onlar dinliyor muydu farkında bile değildim
senden bahsedilince kendimi kaybediyormuşum öyle söylerdi dostlarım.

sonra sensizlik çöktü şehrin üstüne
kırmızı bir fırtına sardı dört bir yanı
o gitti dedim, gidişinin habercisi tüm bu olaylar
kimse beni dinlemedi bu sefer, sus bile dediler..
inatla gitti diyordum, onlar hayretler içinde seyrediyorlardı gökyüzünü
bakın gidiyor şehrin mavisi, artık kırmızı ıslanacağız
karanlık çökecek her gece evimizin penceresine

dediğime geldiklerinde çok geç kalmışlardı
sen çoktan gitmiştin buralardan,
gelmeyeceğine dair izlerinide bırakmıştın ardında..

yanılanın aksine yananın bana bıraktığı mirastı aşk.
söyleyemediğim her söz, boğazımda bir kesik daha bıraktı geriye.
nefes alsan, acırdım
öyle yoktun.
artık anladılar...