Öylesine Çaresizim ki

Öfke,
Sevgiden çok daha büyük,
Çok daha tutkulu,
Aşktan bile samimi,
Bu yüzden bizi nefretimiz yaşatır,
Ne kadar kızgınsak o kadar sadığızdır,
Aşk öldürürken öfke yaşatır,
Bana hep sert sert bak öyleyse,
Bana bağır, kız, isyan et,
Çırpınışlarınla anlat nasıl sevdiğini,
Kimse yalandan feryad etmez,
Yalandan gülümser, okşar saçını,
Ben yalandan güller dağıtamam sevgili...

Derdimiz kadar varız yeryüzünde,
Sırtımda taşımak isterken kıtaları,
Senin yüzünden alnım dizlerimde,
Yuvarlanıp gidiyoruz kaygan zeminde,
Bugün kaç çocuk öldü biliyor musun, açlıktan?
Kaç kaburga kemiği saydım?
Öylesine çaresizim ki?
Sanki benim kurtarılması gereken,
Yetmez mi bu kadar eziyet, işkence,
Tutulmuş ellerim, yetişemiyor tüm gözyaşlarını silmeye,
İşte bu yüzden nefret ediyorum bu çağdan,
İnsan değil miydi eşref-i mahlukat,
Şimdi öylesine inkar ediyorum ki bu sözleri,
Dünyanın dağlarında vurulurken kadınlar,
Sakat kalırken babalar, gülerken ağlıyorum,
Sanki her gün milyonlarca kez ırzına geçilen,
Birilerinin bacısı, annesi, karısı değil,
Kılıçlar, bombalara direniyor,
Öldürmek hiç bu kadar kaypakça olmamıştı,
İnsanları ölümle ödüllendiriyorlar sevgili...