Öylesine Özlenensin ki
Hasretini göze alarak yanmış,
yaradandan ötürü sevmişim meğer...
Öylesine beklenensin ki!
Gel artık bayram etsin gönüller...
Öylesine özlenensin ki!
Baktıkça kıyametler koparan gözlerinin esiri olmuş hayatım
ve her geçen saniye biraz daha yenik düşüyorum hasretine,
daha kaç gece kör bıçaklara kurban edeyim bileklerimi,
öylesine beklenensin ki!
Kırık cam parçaları gibi batıyor içime hasretin,
kan kaybediyorum aklımın sınırlarını zorlarken hayalin,
karanlıktan ayırt edemiyorum yalnızlığı,
öylesine beklenensin ki,
usulca bırakırken kendimi düşlerimin kollarına
düşünmüyorum ne geçmişi ne de geleceğini,
bir kez daha kapılıyorum sihirli melodisine özlemin,
öylesine beklenensn ki!
Öylesine özlenensin ki!
Duvara yansıyan hayalin isitiyor buz tutmuş ellerimi,
ona anlatıyorum bıkmadan usanmadan sıcacık gülüşünü,
hasretini içiyorum yudum yudum ve komasına giriyorum sessizliğin...
Öylesine özlenensn ki!
Hayalin kilitlediğinde beni bu karanlık mezara
hep uçurumlara koşarım suretini yakalayabilmek için
ve yine uçurumlarda yitiririm anlamını rüyalarımin,
kapatır gözlerimi hasretin,
uzaklaştırır hayalini de...
Öylesine özlenensin ki!
Araya giren mesafeler yaklaştırır beni ölüme,
sen yerine bu defa kanlı dudaklarını öpüyorum kıyametin,
alışıyorum gitgide sanki sessizliğe,
sensizligi su katmadan içmeye...
içimi acıtmiyor eskisi kadar yatağın soğuk tarafı,
annem gibi sarıp sarmalıyor beni hasretin...
Hasretini göze alarak yanmış,
yaradandan ötürü sevmişim meğer...
Öylesine beklenensin ki!
Gel artık bayram etsin gönüller...
Insan vücudunun yüzde yetmiş beşi su olduğu için mi bu kadar su sızar gözlerden,
patlayan bir tabancadan savrulan mermiler gibi kararlılar bu defa damlalar,
hedefi şaşırmadan dökülüyorlar yüreğime...
Öylesine beklenensin ki!
Yandı her yanım buz gibi dalgalarının koynunda,
sağanak sağanak kelebekler yolluyorum avuçlarına,
basit gibi görünse de,
en çok acı veren,
birinci derece yanık yüreklerimiz,
öylesine özlenensin ki,
tamamen kusursuz,
tam donanımlı olacak ölümlerimiz...
