Oyun

Çocukken yorulmadan oynardık koşa koşa.
İstop, körebe, sek sek, sevinçle coşa coşa.
Sıcak soğuk dokunmaz yanaklarımız hep al,
Göndermezdik kimseyi gitme biraz daha kal.
Dürüstçe yenilirdik hile nedir bilmezdik,
Oyun bozan olursa aramıza almazdık.
Bir gün itmişti biri topu aldı elimden,
Hak ettiği sitemi duyamadı dilimden.
Üzülüp ağlamıştım canım da çok yanmıştı,
Çocuk yüreğim bunu yanlışlıkla sanmıştı.



Bazen de küserdik biz iki parmak üst üste,
Geliverirdi hemen çocukluk saflık işte.
Büyümeyi isterdim çabucak güçlü olmak,
Hileli oynayanın topu elinden almak.
Bilememişim ama onlarda büyüyormuş,
Aynı oyunlar ile gözleri boyuyormuş.
Şimdi yine parmaklar geldi üst üste hale,
Ne kadar büyüsek de oyunun hepsi hile.
Canım yine yanıyor düştüm oynamıyorum.
Top da onların olsun küstüm oynamıyorum.