Özledim / Özleştim

Özledim...

Öyle bir özledim ki kokunu sesini 

Dokunuşundaki sıcaklığı öpüşündeki masumiyeti

Bedenimin her hücresinde sızlanışlar belirir 

Duygularımın çınar benzeri salıverilen köklerinde

Zihnimden kalbime, kalbimden ruhuma

Ruhumdan da tüm yaradılış varlığıma 

Özlem kaplıyor her yerimi 

Sensizliğin anlam bulutu saklı sözlüğünde 

Özümü kaybetmiş gibi 

Çölde gezinen Leylasını arayan Mecnun gibi

Özledim ben seni 

Senin varlığına arayışta buluyorum kendimi 

Varlığımın derinliğinde saklı kalan sırlar denizinde

Geziniyorum sensizliğin sularında bir toprak zerresi gibi

Belki hırçın bir dalga arasında 

Belki durgun bir denizin çakıllarla kaplı yosunlarında

Bekliyorum öylece sessizce belki de figanca

Peki neydi özlemek 

Yahut manasında neler saklıydı kelimenin

Her harfine özenle neler işlenmişti 

Diye sorarken benliğimin kadim bilgisine

Buldum kendimi tarihin tozlar kaplı raflarında

Karıştırınca sayfalar dolusu anı kitaplarını 

Özden gelen veya öğ hecesinden öks hecesine kadar 

Derin manaları kendinde barındıran 

Kadim bir anlam saklı olduğunu gördüm 

Seni her özleyişimin ardında ve bağrında

Bir adım daha yaklaştım yüreğimden dilime

Dilimden de arzın taşlarına değen her harfin

Bir duygu ruhu taşıdığını gördüm yanık sayfalar arasında 

O an anladım ben 

Kelimenin tam anlamıyla taşıdığı benliğini

Akıl demekti kimi açıklamalarda 

Yahut hasret demekti benliğin manasında

Kimi sözlükte anne anlamındaydı 

Kimi satırda kişinin can ateşi olan ruhu demekti

Bazı sayfalarda ise rehber olan bir elçi 

Öyle ki çoğu yazıda ise arzu, intizar, bilgi...

Anladım ki ben her özledim deyişimde 

Annesine muhtaç bir çocuk edasında bekliyordum geleni

Tanrıya ulaştıran peygamberi bekleyen kavimler gibiydim

Belki bir kitap belki bir sayfa arıyordum 

Cennetime ulaşabilmek adına bir elçiyi bekleyen

Yaradılış esnasında toprağa çalınan 

Su ile can ateşinde ki ruh gibiydim beklerken

Duyguların karmaşasında her cümlemin arzusu 

Her kelimemin intizarı idin benliğimin kör ücrasında

Özledim dedim canımdan can olan

Varlığımda saklı duran kadim varlığa

Sayfalar dolusu bilgiye aç bir bilgindim ben

Sensizliğin yokluğu sırasında 

Helak edilmiş kavimlerin inananları gibi

Umudu yüreğimde barındırıyordum 

Bekleyişlerin huzur durağında 

Ben sana muhtaç iken hep kendimi aradım aslında 

Kendimi bulmak istedim senin yokluğunda 

Zira sensizlik demek benliğimden ayrı düşmekti

Özümden kopup leş olduğumu bilmekti

Ölü bir bedenin amaçsız ölümü gibiydi

Özden kopup leş kokusunda bulmaktı kendimi

Ben sende her daim kendimi aradım

Meğerse kendime hasret idim

Şimdi anladım ve şimdi özledim seni 

Daha da bildim seni özlemenin bendeki varlığını 

Şimdi gördüm özlemenin tarihteki kadim bilgisini