Özgürlük Melankolisi..2

Uzaklar son hayalimdi.
Her gün yeni bir umut;
Kimselerin duymak istemediği
Her gün ufukta batan sessizliğimdi/..
Beni terk eden gemilerdi özgürlüğün şarkılarını fısıldayan dalgalara
Gecelerdi aydınlığımı sarmalayan kıskanç
Duyduğum sadece tayfalara bağıran bir sesti
Sesti gittikçe kaybolan uzaklara
Alevini yutan bir fenerin susuşu gibi..
Kelimelerimde bir çığlıktı serenat.

Uzakta evlerin sarı ışıkları düşerdi gençliğimin bahçesine
Sakin bir köyün tozlu yollarında gelişip-kaslaştı ayaklarım.
Yorgun büyüdü yıllarım/yüzümde maske/ utangaç konuşmalarım ?!
Mevsimler gelir geçerdi tadına hiç doyamadığım
Sığınıp kuytu gölgelere sesimi sakladığım
Kimseye diyemediğim/korkum oldu özgürlüğüm/aşklarım;
Köy çeşmesi şahidim
İçimde bir ur gibi büyüdü zaman..

Çocukluğum bir kızılcık kuşuydu.
Kafesimin anahtarını düşürmüştüm kör bir kuyuya
Sokaklar benimdi,hiç bilmediğim loş ve karanlık caddeler
Sararan rengini yitirmiş bir nice tarla/bağ
Balığını kaybetmiş dereler, saçlarını ağlayarak tarayan söğüt
Koca kasabalar, salkım saçak yollar,heyula yüzlü binalar
Ah çocukluğa hasret duygularım!
Kafesimden ayrıldığım gün,yüreğini yitirmiş can gibi
Çocukluğumu kaybettiğim özgürlüğüm/masalım/anılarım..? !


2005/İstanbul