Özlem

Yiten bir gül oldu senden sonra.
Zaten solacaktı yanında olsa.
Kalbinin en derininde sakladı seni.
Kendine bile söylemedi o gurbeti..

Her istasyonda seni aradı gözleri boş,
Anılar silikti işte,O ise sarhoş...
Boş gönlünü doldurmak isterken,gökle....
Soluk bir dal oldu
Kuru,kimsesiz.
Yetim oldu, sensiz ...
Öksüz oldu,
Sebepsiz.
Öksüz öldü !!!


Eski kendini özleyip durdu,
Biçare.
Eski seni unuttu işte...
Unutmuş gibi yaptı...

Aldandın sen,aldandın..
Al daldın sen...
Aldandın!
O'nun o gülüşüne.....
Saçları ağarmış,
O şehirden ıraktı gönlü,işte...

Özlem ağladı,
Unutmak ağladı...
Unutulmak ağladı,
Utanmak ağladı!
Hiç yoktan...!


Sen ağladı,yoksun.
Artık sen, yoktun.
Kırmızıyı hayal etti bileklerinde...


Yüreği yoksuldu zaten.
Kendi kendinin ipini geçirdi boynundan,
Seni hatırladı.
En demlisinden bir çay söyledi sonra.


Sonra....
Yokluğuyla,yoksunluğuyla,yorgunluğuyla indi,
O dik yokuştan....
Başı eğik.

Özlem dolu yüreği ellerinde,
Düşürüverdi ansızın,
Şehrin en kuytu yerinde!

Yine siz ağladı.
Yine kendinden...
Bağrından bir parça kopmuştu çoktan,
Aldırmadı......
14 mart 2010............